بطور کلی آدم در اندیشه ی خداوند مختارآفریده شده وبه او اجازه داده شد که با اختیارعمل نموده وبرای خود تکیه گاهی مطمئن را بیابد وخود را به آن تکیه گاه متصل نماید، که اتصال آدم به تکیه گاه را اسارت آن آدم می دانیم،خالق خلق کننده ی اندیشه ها،آدم را به کمال اندیشه آفرید وبه اواجازه داده شد که تکیه گاهش همین اندیشه باشد،یعنی تکیه زدن بر دانائی خداوند، دانا بودن، ودرهمین حال به اواشاره نمود که تکیه گاه دومی هم موجود است وبایستی از تکیه