زخود داری سوالی را بگوئیم این جواب برتو که تنهائی/ تفکرها کنی برخویش که نادانی،صداقتها برون آرد زتنهائی/ صداقت این چنین گوید،به خویشتن خوب نظرافکن نهان داری عیوبهائی/ هریک ازعیب ها به ترک آید بدانائی اگرخواهی دربهرتنهائی/ قضاوت برخویتش بسی سهل وعدالت در نظرآری/ منطق وعقلت کنی قاضی عیوب را بپوشانی بکاربینی تو تنهائی/ دنیای دانائی علم ومعرفت رحمت بارش بود بر دل/ حرکتت باشد به دانائی آب بارش رابریزند برلبت دروقت تنهائی/ بارش باران حرکتش آورد نیم پنهان زمین قابل به دیدن شد/ برویانید علفها را زیاد گردید تنفس های حیوانی برون آمد زتنهائی/ زمستان موسم بارش بگیرد شادی زیستن بخواب رفتن/ بهارآید راه بهترزندگی کردن اسرارسرما را برون ریزد خروج آئی زتنهائی/ به جسمت ریزهرآن خواهی به روئیدن بذرها سوال باشد/ سینه را میدان رویش بود به شخم کردن سوال چیدن برون آئی زتنهائی/ سوال ها چون زیاد گردد نیازش آب دانائی است به باریدن/ به بارش درسحرگاهان رویش شود آغاز برون شد نیم پنهانی زتنهائی/ نیم پنهانت همان دل بود بیاراستند به بوستان نوا خیزی/ همان بوستان که در ظاهر سرو وچمن دارد به بلبل برون آمد زتنهائی/ بوستان درون خرما و انگوربلبلش باشد می پنهان/ چو نوشیدی چنین می را زخود بی خود شوی نباشی انس تنهائی/ چنین بوستان نیازش رود دانائیست سرچشمه را باشد خدا عالم/ خداعلم نهان ریزد وجودت دل شود گویا توراهمراه،همدم به تنهائی