به این محفل که می آئی چه می خواهی/ کلامها هست ببین آیا بکار آئی/ دلت را کنده ای به پاکی ها و صافی ها / چه تخمی را به کشت بردی، نظر داری/ تخم دانائی به کشت بردی بیابش آب دراینجا / دل کوبیده وناصاف نشاید آب دانائی / در این محفل به چشمانت نیازی بیش از این داری / بساز او را به نیک بینی نظر را در نظر بینی / نظر کردی به این شمها سرت را بر نگردانی/ فشارش را تحمل کن که نیرو را از این نقطه فرو بردی/ به این نیرو دلت راحت تو خواب رفتی/ به این سرعت دلت پر شد علل را در چه می دانی/ دلت تنگ است به گنجایش باغ کوچکی داری/ برو صاف کن به رامی،درخت می بکاری/ بکار خرما شکافد آسمان این دلت را/ داربست انگورها ،میش لازم به دل داری/ به بستان بزرگ بینی خروشان رود دانائی/ که آبش شهد دانش بود تو پاکی ها در آن بینی/ به رودی اینچنین پرآب تو صحراها ببند برآب/ به نم گشتن تو بیلش زن به آن دانش که داری/ بدیدم سینه ام را به خشکی،با دو خاک در آن عیان بود / بستان شد ،توان میوه اش گویا بشد، شما را حرکتی