بسی سیرت است به دانائی بخوان اینجا چه می خواهی / به جزء رفتم برِقرآن که سی جزءش حکایتها کند با ماتوچه خواهی / به اول این شود روشن که می خواهید بدانید آن قیامت را / قیامت را به قی کردن بریزبیرون درونت را زبان بگشا اگر خواهی / به زودی چه خواهی یا نخواهی زبان باز شدبه قی کردن / به آهنگی درون داری صفتهائی که پروردی فرارش را نخواهی / خواب راه آینده ،آه را صدای دل،شک را بهمراهی / روز را تو دریابی به نیکی ها بیابی آسمان هست هفت اگر خواهی / این راه درخشان ،بمجمع نیکی ببارد آب دانائی / به دانائی کنی بستان درونت را دلت یابی توگر خواهی / دمش درصور ندا آمد که برخیزید بیابید میرخودآن علمداررا / که اوهام وخیالها را دگر جا نیست ،بشو دانا بیاب راهت اگر خواهی / بی دلان رفتند به دوزخ نباشد میردانائی درآنجا / بکش عذابش را بنوش آبی پلید سوزان حاصل بدها که می خواهی / همی گفتی که نیست هیچ دل، خدا را تورد کردی / بحالی بود خدارا اندرون دل، شناسی او اگر خواهی / سبز شد بستان به تاکستان مِی ها گرفتیم ما / بنوشیم جام درجام سحرگاهان خدا دیدیم زدل خواهی / نامها به نیم بودند نیم دیگر را بساز انسان / نیم دیگررا شناسی زبان باز شد به دانائی اگرخواهی / صاحب آن باشد سخن گوید خدا را درکلام / نشنود بی دل به ظاهر آرزو داشت مرگ را به خودخواهی / به شنوائی تو گر خواهی رسی دریاب دل را خدا بینی / شنید و دید گویا دل را خدا بینی به ختم خواهی