توای انسان که معتادی ،به روزی را تحمل کن که مرگ آیی/ شما بیمار روح گشتید،به مردن آن توان دیدن که باز آیی/ بیا برنامه را بشنوعمل کن تا رها گردی / چه کردی یا کنی روح را شد است بیمار به جسم آیی/ به جسمت خوب نظرافکن به هوشیاری ندارد هیچ عیب و ایرادی/ به اعمالت روی بینی چه بد کردی زتوبه باز به خود آیی/ نشستید دور هم گفتید شنیدید، هرچه بد بود همه خوب کردید/ دراین خوبی ظاهر رفتید آنچنان اعماق زمکرآیی/ کرشدید برآن ندا مدفون جسم گشتید/ جسم را بَرِظاهرشیطان، شما اینگونه روآیی/ که سیرت مدفون جسمت شد برو ظاهر نظر افکن/ گرت دل حاکمیت بود به صورت نورهمی آیی/ تو چون خواهی شوی سالم به اول بار به صورت رو/ می ترسی زخود دیدن تحمل کن درون دیدن کمک باشد که باز آیی/آیینه را دوست است بر ظاهر دوست درون دل یاب / دوست ظاهر هر چه را گفت بد تو ترکش کن به دل آیی/ فرماندهی دل نخواهد از تو مشکل را که نیست دراو/ زآرامی وآرامش میکشد بالا به ترک آیی/ چنان آرام دهد دستور که خود بینی همی خندی / بزن لبخند توجه میبرد بالا نوا باشد بشنوائی / برفتیم این ره معنا نتیجه حاصل شد که می بینی/ تو هم راه سلامت رو گویا زآن نورخدا آیی