بسی عاشق بدیدم سربه خاکمال گدائی شد/ چنین جویندگان عشق انسانی بگویم اوکجائی شد/ گرت جا ومکان خواهی به آرامش، نه این باشد/ که انس جوئی توانسانی نهادن سربه پای اوخطائی شد/ به روح حق بشوعاشق که منزل برسماءت جاودان باشد/ که شد جاودان روح حق ؟بدان آن بود که زین بندان رهائی شد/ زمین بنگرخدا دریاب کنون خود یاب خدا فریاد خود باشد/ زبان فریاد انسان زندگی با نام یزدان خود خدائی شد/تو راغافل زخود دیدن دگردیدن به خود دیدن همان باشد/ گرت بخشش به جان باشد ببخش براوفدائی شد/ که اورا صاحب جان بود کنون پس ده چنین جانی از اوباشد/ هم او بخشید هم اولایق به پس گیری ببخشیدن سمائی شد/ گذشت آن عمر طولانی خدا یابی به جان خواهی هم اوباشد/ هرآنکس بخشش جان کرد خدای خویش ،خدایش آشنائی شد/ گرت عشق ضمیرخواهی به یافتن آن گران باشد/ حقیقت یافتن معشوق خود آرائی دراو را جان شفائی شد/ برو آموزش از یارگیرهمان یار بی ریا باشد/ ریا کاران بخواهند جسم ظاهر را که این امری کذائی شد/ چو ارزانی کنی جسمت به انسانی که خواهان چنین باشد/ پس از مدت زمانی عمر به حیرانی دهی جان را نهائی شد/ نهایت بین برآن عُشاق ظاهرها چه ارزانی عیان باشد/ که واصل بر چنین عشقی نهایت دید حضوری برجدائی شد/ گرت جان را شود پیوند به روح حق کمالت این چنین باشد/ که گویا با چنین پیوند شنیدن صوت یزدان را صدائی شد